Bikeroadtrip Alpen–Zee – Met de CLIFF 4x4 door Frankrijk (NL)

De zomer is – zoals iedereen weet – vakantietijd, en in de loop der jaren is één ding bijna een onveranderlijke traditie geworden: een bike-roadtrip naar Frankrijk.

Rond je dertigste verandert echter je tolerantie voor eenvoud. Hoe romantisch die nachten vroeger ook waren – in de bus met een dun matrasje achterin, “toilet” in de bosjes en koud water uit een jerrycan – met de toenemende leeftijd heb je gewoon ook… toenemende behoeftes.

Een vast toilet met een fatsoenlijke bril, een matras dat je rug niet breekt, een ruime koel-vriescombinatie en warm water sowieso. Klinkt als een luxe appartement in Nice… of precies als de uitrusting van onze Sunlight CLIFF 4×4 met zijn dikke offroadbanden.

Dankzij Sunlight konden we een volledige DIY-campingtrip omruilen voor leeftijdswaardig glamping – en genieten van alle voordelen!

Start op Zwitsers asfalt: Furka – Grimsel – Susten Pass 3600 hm / 130 km

Wat is de beste manier om twee weken bikeroadtrip te beginnen? Juist: met 3600 hoogtemeters op de racefiets. Als het “DIY-kampeerprincipe” al door de leeftijd sneuvelt, dan geldt dat evenzeer voor benen scheren, smalle banden en aero-outfits.

Hoewel – eerlijk is eerlijk – Luki moest stevig aandringen. Geen wonder: ik kon niet op tegen de motivatie van de kersverse voorzitter van de club “Zona Rossa”. Mijn jaarlijkse racefietskilometers zijn ongeveer gelijk aan de helft van die krankzinnige rondrit…

Maar een beetje lijden heeft nog nooit iemand gedood, toch? En boven zijn de uitzichten zó mooi dat je bijna vergeet hoe steil en lang die klim is.
Niets zo mooi als een dag volledige afzien op het zadel – en daarna ijskoude Schwechater!

Nu het echte werk

De racefiets is leuk, hip en in de mode – maar daarvoor zijn we hier natuurlijk niet. De vakantie begint pas echt de volgende dag, zodra de witte carbon schoentjes worden ingeruild voor zachte slip-ons en de aero-kit voor baggies. Eindelijk weer bikeparks! Geen grenzen zoeken aan ons fysieke kunnen, maar gewoon chillen in de stoeltjeslift. Zo hoort het.

We arriveren in Bernex met hoge verwachtingen – en geen enkele wordt teleurgesteld. Een klein maar heerlijk bikepark met alles wat je kunt wensen: een jumpline van master Vinc, stevige DH-pistes en verborgen trails zover je kijkt. De kampeerplek ligt pal aan het bergstation, met uitzicht op het Meer van Genève en zonsondergangen om in te lijsten. ’s Avonds bereidde we in onze “sterrenkeuken op wielen” een kaasfondue, geperfectioneerd door Lukas.

Maar ja – op het asfalt parkeren kan iedereen. Als je camper offroadbanden heeft, wil je die óók gebruiken. Een tikje sceptisch over of we het bergstation überhaupt zouden halen, kregen we van de liftjongen een bemoedigend “C’est 4×4?? C’est bon!!”. Dus gáán! De Franse wegen zijn niet zo perfect geasfalteerd als die in Saalbach/Hinterglemm, maar onze rijdende paleisje trok zich er niets van aan.

De dag erna gingen we naar Morgins: natuurlijk, de beste kombochten van heel Frankrijk. Jammer van de regen – maar Morgins is maar één keer per jaar. Dus namen we een 5-uurskaart en reden tot we eruitzagen als een platgeslagen schnitzel, gepaneerd door Reitbauer zelf. Slip & slide op het hoogste niveau.

Daarna: de Wereldbeker in Les Gets. Zoveel liften, zoveel lijnen, zoveel toeschouwers, zoveel kettingzagen, zoveel bier. Je zou er bijna een eigen artikel aan wijden – als we de herinneringen niet van donderdag tot zondagmiddag zorgvuldig hadden weggefeest. Wat bleef hangen: een dorpscentrum dat nog nooit zo vol en levendig was, gigantische mensenmassa’s, een podiumplaats voor onze Andi Kolb en het eindeloze gebrom van duizenden kettingzagen, dag en nacht.

Zondagavond waren we eerlijk gezegd opgelucht dat we aan dat circus konden ontsnappen. Een Wereldbekerweekend vol bier vervaagde zachtjes bij zonsondergang – dankzij vierwielaandrijving, uiteraard.

Provençaalse luxe

De tweede week brachten we door met onze vrienden Max, Matzi, Pfuisi en Hannah. Valberg ligt niet bepaald naast de deur, maar de trails van de Provence maken een volledige autoritdag dubbel en dwars de moeite waard.
De beloning kwam de volgende ochtend: Provençaalse bergen die opstijgen tegen een diepblauwe hemel als uit een film, en de weldadige stilte van de natuur – vooral na dagenlang een Stihl op oorhoogte…
De tocht richting de Rochers de la Maïre, 1500 hoogtemeters in absolute stilte, werkt als balsem voor de ziel. Dát is vakantie.

In de sporen van de Enduro World Cup worden de hoogtemeters vervolgens omgezet in pure afdalingstrance: eerst wat blootgesteld, dan door open weilanden en later in het bos, bocht na bocht, allemaal perfect op elkaar afgestemd. Flow zonder einde – grandioos.

Dankzij Max veranderde de hele week in een verfijnd trailbanket. Rond Valberg serveerde hij ons het ene droompad na het andere, begonnen met een trilogie van kleuren:
➡️ Dinsdag: avondronde op grijze aarde.
➡️ Woensdag: 1500 hoogtemeters afdalen op rode aarde.
➡️ Donderdag: topronde op witte aarde.

Dat we zoveel flow hadden, is te danken aan… ezels! Vroeger werden ze gebruikt om goederen over de bergen te vervoeren, en net als wij hadden ze een hekel aan steile beklimmingen. Dus slingeren de paden prachtig door het landschap – net alsof ze met de hand volgens het IMBA-handboek zijn aangelegd.

Vrijdag werd het weer even serieus. Vanuit Sospel klommen we 700 m hike&bike naar de Grand Mont. Bij hitte: geen pretje. Maar de beloning is dubbel: naast het bergpanorama verschijnt langzaam ook de zee, machtig en blauw. En als laatste meesterzet toverde Max nog één trail uit zijn hoed: van de 1400 m hoge Grand Mont daal je eindeloos af tot je rechtstreeks in Menton aan zee wordt uitgespuugd.

En zo zaten we ’s avonds op het strand, met een biertje in de hand en de zon op onze buik.
Ik weet niet hoe je een luxe bikeroadtrip van twee weken beter kunt afsluiten.

En volgend jaar? Natuurlijk weer!
Traditie blijft traditie.