Alpenoversteek op de Via Alpina (NL)

2.000 kilometer, 116.000 hoogtemeters, 8 landen – de Via Alpina is veel meer dan zomaar een route. Het is dé ultieme tocht dwars door de Alpen, van Triëst tot Monaco. De wandelroute is verdeeld in 120 etappes, maar de ultralopers Maggy Kalus en Susann Lehmann legden hem af in 50 dagen – onder de zwaarste, ruwste en natste omstandigheden die je je kunt voorstellen…

Maggy, hoe kwam je op het idee om de hele Alpenboog te rennen?

Nou, juist omdat het bijna onmogelijk leek – en dat was precies wat ons aantrok. We wilden een uitdaging die ons naar de meest ongelooflijke plekken zou brengen. De Via Alpina staat bekend als een van de mooiste wandelroutes ter wereld. Geen wonder, want je beleeft er de volledige diversiteit van de Alpen, van de Adriatische Zee tot aan de Middellandse Zee. Het was een overweldigend mooie ervaring.

Jullie wilden de route zo snel mogelijk afleggen. Uiteindelijk duurde het 50 dagen, iets langer dan gepland…

Omdat dingen zelden volgens plan verlopen, zeker niet in de bergen. Maar we waren er niet om records te breken – dat is niet wat ons drijft. We zijn ambitieus en houden ervan om onszelf uit te dagen, maar het gaat niet om zo snel mogelijk van A naar B te komen. Het gaat om de belevenissen onderweg. Wanneer je eigen lichaam je naar de meest ongelooflijke plekken brengt, je de mooiste dingen laat zien en voelen – dat is de beste motivatie die er is.

Wat waren de grootste hindernissen?

We hadden meer dagen met regen dan zonder. En regen betekende meestal plotselinge overstromingen. We kregen te maken met waarschuwingsniveau 4, modderstromen, schoenen die vastzaten in de modder. We moesten meerdere keren terugkeren omdat we het pad niet meer zagen of omdat er onweer op komst was. Dat begon al op dag vijf. Toen dachten we nog dat we de verloren tijd konden inhalen met dagen van 100 kilometer, maar dat lukte niet. En we wilden niet ’s nachts rennen, omdat we het landschap wilden zien.

Toch legden jullie etappes af van 50 km en 3.000 hoogtemeters. Ongelooflijk.

Helaas kon ik niet alles rennen, want vanaf dag 16 kreeg ik last van een anterieur compartimentsyndroom – pijn van het scheenbeen tot aan de voorvoet, spieren, pezen, alles. Afhankelijk van het terrein rende ik bepaalde stukken, sloeg ik asfalt over, en deed soms alleen de beklimmingen. Maar Susi ging er helemaal voor, de hele weg. Dat was echt waanzinnig.

Geen spijt?

Helemaal niet. Het was een geweldige ervaring met zoveel ups en downs – niet alleen geografisch, maar ook fysiek en emotioneel. Er waren momenten waarop we dachten dat we het niet zouden halen, waardoor aankomen in Monaco des te bijzonderder was. We waren zó blij en trots. Het was onvergetelijk, en we verwerken het nog steeds.

Jullie werden de hele tijd vergezeld door een I 67 S.

Rosi! Vraag me niet hoe ik op die naam kwam, maar we doopten onze Sunlight Integraal “Rosi” en waren meteen verkocht. Zonder Rosi was dit allemaal niet gelukt. Ze liet ons nooit in de steek, klauterde over smalle bergpassen, reed achteruit over kleine toegangswegen. Ze was ons thuis, onze veilige haven, onze keuken, onze slaapkamer – alles. Tijdens die 50 dagen heb ik ook geleerd hoe bevrijdend het voelt om met zo weinig te reizen. Dat was een mooie les.

I 67 S ^Adventure

Details Configureren

Over lessen gesproken: wat waren voor jou de landschappelijke hoogtepunten – of is dat te moeilijk te zeggen?

Een beetje wel, want de Dolomieten zijn natuurlijk spectaculair, net als het Triglav Nationaal Park en onze Beierse thuisstreek… Maar wat we niet kenden en wat ons totaal verraste, was de Thaborgroep in de Franse Hautes-Alpes – een plek die voelde als een mix van Patagonië, Bolivia en Gran Canaria, met ook nog eens prachtige kampeerplekken. En de Maritieme Alpen, tussen Italië en Frankrijk, waren al even sensationeel: schitterende natuur, supervriendelijke mensen en een regio die echt campervriendelijk is.