Przeprawa przez Alpy szlakiem Via Alpina (PL)

2 000 kilometrów, 116 000 metrów przewyższenia, 8 krajów – Via Alpina to coś znacznie więcej niż tylko szlak. To prawdziwa, legendarna wyprawa przez całe Alpy – z Triestu do Monako. Trasa podzielona jest na 120 etapów, ale ultramaratonki Maggy Kalus i Susann Lehmann pokonały ją w 50 dni – w najtrudniejszych, najbardziej surowych i mokrych warunkach, jakie można sobie wyobrazić…

Maggy, jak wpadłaś na pomysł, żeby przebiec cały łuk alpejski?

Właśnie dlatego, że wydawało się to prawie niemożliwe – i to nas najbardziej zafascynowało. Szukałyśmy wyzwania, które zabierze nas w najbardziej niezwykłe miejsca. Via Alpina jest uznawana za jeden z najpiękniejszych szlaków trekkingowych na świecie. Nic dziwnego – ukazuje całą różnorodność Alp, od Adriatyku po Morze Śródziemne. To było doświadczenie o oszałamiającym pięknie.

Chciałyście pokonać trasę jak najszybciej. Ostatecznie zajęło wam to 50 dni, trochę dłużej niż planowano…

Bo w górach nic nigdy nie idzie zgodnie z planem, prawda? Ale nie chodziło nam o bicie rekordów – to nas nie napędza. Jesteśmy ambitne i lubimy sięgać po granice własnych możliwości, ale nie chodzi o to, żeby dotrzeć z punktu A do B jak najszybciej. Chodzi o przeżycia. Kiedy twoje własne ciało prowadzi cię w niesamowite miejsca, pozwala ci zobaczyć i poczuć coś wyjątkowego – to najlepsza motywacja, jaka istnieje.

Jakie były największe przeszkody?

Miałyśmy więcej dni deszczowych niż suchych. A deszcz zazwyczaj oznaczał nagłe powodzie. Spotkałyśmy się z ostrzeżeniami czwartego stopnia, osuwiskami błota, butami grzęznącymi w głębokim błocie. Kilka razy musiałyśmy zawrócić, bo szlak znikał albo nadciągały burze. Zaczęło się już piątego dnia. Myślałyśmy wtedy, że nadrobimy czas dniami po 100 kilometrów, ale pogoda się nie poprawiła. A nie chciałyśmy biegać nocą – chciałyśmy widzieć krajobraz.

Mimo to pokonywałyście etapy po 50 km i 3 000 metrów podejść. Niesamowite.

Niestety nie mogłam wszystkiego przebiec, bo od 16. dnia zmagałam się z zespołem ciasnoty przedziałów powięziowych – bólem od piszczeli aż po przód stopy, mięśni, ścięgien, wszystkiego. W zależności od terenu biegałam niektóre odcinki, omijałam asfalt, czasem robiłam tylko podejścia. Ale Susi dała z siebie wszystko przez całą trasę. To było szalone.

Żadnych żalów?

Żadnych. To było niesamowite doświadczenie, pełne wzlotów i upadków – nie tylko geograficznych, ale też fizycznych i emocjonalnych. Były momenty, w których myślałyśmy, że nie damy rady, dlatego dotarcie do Monako było jeszcze bardziej niezwykłe. Byłyśmy tak szczęśliwe i dumne. To było niezapomniane – i wciąż to przeżywamy.

Podczas całej podróży towarzyszył wam I 67 S.

Rosi! Nie pytaj, skąd wzięła się ta nazwa, ale nasz zintegrowany kamper Sunlight nazwałyśmy „Rosi” – i od razu się w nim zakochałyśmy. Bez Rosi nic z tego by się nie udało. Nigdy nas nie zawiodła, wspinała się i zjeżdżała po wąskich przełęczach, cofała po stromych drogach dojazdowych. Była naszym domem, schronieniem, kuchnią, sypialnią – wszystkim. W ciągu tych 50 dni nauczyłam się też, jak wspaniale jest podróżować z tak niewielką ilością rzeczy. To była ważna lekcja.

I 67 S ^Adventure

Szczegóły Skonfiguruj

Skoro mowa o lekcjach – które krajobrazy zrobiły na tobie największe wrażenie, czy trudno to określić?

Trochę tak, bo Dolomity są oczywiście spektakularne, podobnie jak Park Narodowy Triglav i nasz rodzinny region w Bawarii… Ale to, czego wcześniej nie znałyśmy i co nas kompletnie zaskoczyło, to masyw Thabor we francuskich Alpach Wysokich – miejsce, w którym czułam się jak w połączeniu Patagonii, Boliwii i Gran Canarii, z cudownymi miejscami do biwakowania. A Alpy Nadmorskie, między Włochami a Francją, były równie zachwycające – wspaniali ludzie, piękne widoki i bardzo przyjazny region dla kamperów.