Wyspy Owcze: surowe krajobrazy & magiczne chwile

Niemiecki fotograf outdoorowy i podróżniczy Long-Hong Huang (@long.explorer) słynie ze swoich spektakularnych kompozycji wizualnych. Z naszym IBEX-em wyruszył na eksplorację Wysp Owczych – i wrócił z opowieściami o grzmiącym oceanie i huczących wodospadach, stromych klifach wybrzeża oraz widokach, od których kręci się w głowie.

Please accept marketing-cookies to watch the video. Ustawienia plików cookie

Szkocja leży 400 kilometrów w linii prostej, Islandia 470 km na północ, a Norwegia 630 km na wschód. Z Danii – królestwa, do którego należą jako terytorium autonomiczne – Wyspy Owcze dzieli 1 000 km. Promem to jednak znacznie więcej. Mijają trzy dni kalendarzowe, zanim 18 wulkanicznych wysp wyłoni się z morza o świcie.

Październik przynosi największe opady – w archipelagu, który statystycznie notuje zaledwie około 30 słonecznych dni w roku. Temperatury rzadko osiągają wartości dwucyfrowe. Dlaczego więc wyruszać w tak odległy zakątek Północnego Atlantyku o tej porze? Aby poczuć, że naprawdę się żyje! Long-Hong Huang przyciągają miejsca surowe i dzikie.

Przyciągają mnie miejsca, w których krajobrazy są spektakularne w nieoczywisty sposób, gdzie zderzają się skrajności. Dla mnie oznacza to jałowe nordyckie regiony z fiordami, pionowymi klifami i potężnymi górami, bezkresne pustynie oraz gęste dżungle, które wydają się nieprzeniknione, a jednak tętnią życiem.

Wyspy Owcze krajobrazowo przypominają Islandię lub Szkocję, ale są znacznie mniejsze, a kontakt z naturą wygląda tam zupełnie inaczej. Wyspy są zwarte i położone blisko siebie, dzięki czemu można szybko przeskakiwać z jednej na drugą. Każda ma swój własny charakter, a na każdej znajdziesz tak wiele niezwykłych miejsc i perspektyw, że chciałoby się zatrzymywać co pięć minut, by chłonąć widoki.

Deszcz sprawia, że wodospady nabierają mocy. Strome, potężne i majestatyczne, spadają po zboczach gór, a ich huk dorównuje uderzeniom fal.

Fossá na Streymoy to największy wielopoziomowy wodospad na wyspach. Wspięliśmy się ścieżką na górny poziom, aż stanęliśmy tuż przed tą ogromną ścianą wody. Ryk jest tak głośny i intensywny, że ziemia drży, a drobna mgiełka przemoczy cię w kilka minut. Czujesz tę ogromną siłę i swoją małość w tej chwili.

W październiku na Wyspach Owczych prawie nie ma turystów. Głębokie brązy stapiają się z jaskrawą zielenią traw. Owce są sprowadzane z pastwisk.

Nie spotyka się wielu ludzi. Dla mnie to daje fundamentalne poczucie wolności. W pięć minut opuszczasz maleńką stolicę i jesteś w samym sercu gór. Brak drzew, dzika przestrzeń, otwarte morze. Trudno być bliżej natury.

Mistyczna magia przenika Wyspy Owcze, otaczając cię tak nieustannie jak chmury.

Jakby były wtopione w krajobraz, wyłaniają się tradycyjne drewniane domy z trawiastymi dachami. Sceneria jak z filmu fantasy. Mistyczna magia przenika Wyspy Owcze, otaczając cię tak nieustannie jak chmury.

Ale Wyspy Owcze to także „kraina być może” – pogoda jest tu po prostu nieprzewidywalna. Dlatego warto wyruszyć nawet w czasie burzowego deszczu. Szanse na przejaśnienie są duże – choćby na chwilę. W ostatnich dniach chmury rzeczywiście się rozstąpiły i z klifów Trælanípa na Vagar mieliśmy surrealistyczny widok na morze i jezioro – oraz na kilometry klifów ciągnących się na północny wschód. Tam byliśmy świadkami jednego z najbardziej niezwykłych zachodów słońca, po którym pojawiła się zorza polarna. Jakby ten mistyczny świat zostawił nam pożegnalny prezent…