Marion Haerty ^fra

Marion: De basis motivatie is zeker dat ik mijn leven in de bergen wil doorbrengen. Dat is mijn natuurlijke habitat. Maar natuurlijk: mijn lichaam wil na een blessure niet meteen weer op het snowboard, ik moet het goed toespreken. Deze keer was het nog beangstigender, omdat mijn ogen, mijn zicht aangetast waren. Je moet vooral erkennen dat je deze angsten hebt. Je moet de tijd nemen – en je openstellen voor dankbaarheid.

Dankbaarheid voor wat ?

Marion: Ermee bezig mogen zijn wat ik liefheb. Het gaat niet altijd alleen om prestaties. Het gaat om het leven. De natuur, de mensen, deze planeet.

Maar jij bent toch een van de beste atletes ter wereld ?!

Marion: In de winter heb ik mijn trainingsschema en mijn doelen. Maar als dat mijn hele leven zou zijn… Ik wil niet alleen snowboarden. Ik wil klimmen, paragliden, nieuwe dingen ontdekken. Ik ben supernieuwsgierig en wil altijd bijleren. En eigenlijk geloof ik dat het in sport niet om winnen gaat. Sport heeft heel andere krachten!

Marion: Absoluut. We hebben meer vrouwen nodig in deze sport, en dan vooral ook vrouwen die niet het geld, de vrienden of de middelen hebben. Dat zijn de echte grenzen die doorbroken moeten worden. Toen ik jong was, moest ik financieel hard vechten om de sport professioneel te kunnen beoefenen. Maar ik weet ook hoe makkelijk ik het had in vergelijking met mijn grootmoeder, die als vrouw niet alles mocht doen – ook niet op sportgebied. Alleen al uit respect voor de prestaties van de generaties vrouwen vóór ons wil ik me daarvoor inzetten.

De film Didi laat jouw reis naar Nepal zien, waar je de Lobuche (6.145 m) hebt beklommen en als eerste hebt bereden. Met een volledig vrouwelijk team Sherpa’s.

Marion: Ongelooflijke vrouwen, ja. Het was een erg ontroerende en inspirerende tijd. Sport is ook een manier om de wereld te ontdekken en te veranderen. Voor ons vrouwen is het altijd een belangrijk middel geweest op weg naar zelfbevestiging, zelfstandigheid en rechtvaardigheid.